บันทึกนอกเวลา

ไม่รูจะเล่ายังไงดี ... แต่จะบอกว่าปี 2019 ในครึ่งปีหลัง กรำงานและได้ทัศนาจรแบบสุดโต่งมาก แน่นอนมันมากับความเหนื่อยสุด ๆ 2 เดือนหลังพรีเซนต์ฝึกงานกับการ เวิ้นเว้อตามความคิดอยากจะเสนอโปรเจค...มันตื่นเต้นมากที่มีโอกาสได้เดินเข้าไปเสนอมันกับการท่องเที่ยวและองกรณ์วัณโรค ถึงแม้จะโดนปฏิเสธและโดนเทก็ตาม ได้ดีใจร่วมผิดหวังกับเพื่อนพ้อง SOMWANG ต่อมาอีก 2 เดือนกับการนั่งทำงานในห้อง ทุก ๆ วันตั้งแต่หัววันจรดค่ำมืด ไม่ได้ออกไปไหนไกลเกินกว่าความหิวจะร้องเรียกให้ไป ดังนั้นเราขังตัวเองไว้ในห้อง 2 เดือนเต็ม ๆ และใน 3 เดือน ต่อมากับการขับดันสอง โปรเจคใหญ่ที่ดูดพลังกายและใจไปจนเหือดแห้ง เราได้ทัศนาจรทั่วไทย เหนือจรดใต้ เหนื่อยสุด ๆ กับการทำงานจนตี 5 และ ออกกองถ่าย 7 โมเช้าจนถึงเย็น เสร็จก็นั่งรถเดินทางข้ามจังหวัดต่อ ... ... คุณพระ ในวันที่จบโปรเจคทั้งหมดนั้น เรานั่งมองออกไปนอกหน้าต่างรถไฟนั้นด้วยความรู้สึกว่างเปล่า ชาไปทั้งประสาท ใจหนึ่งก็ดีใจที่มันจบสักทีความเหนื่อยทรมาณจนขาดใจ

หากแต่ว่าอีกทั้งครึ่งของใจกลับหวนนึกถึงมันไม่หายขาด กลับมาถึงคอนโด 18 ธันวาคม 2019 เราต้องเคลียงานอื่นที่เหลือให้เสร็จ ดังนั้นจะได้พักจริง ๆ ก็ล่วงไปวันที่ 28 ธันวาคมแล้ว .... ปีที่แล้วยังนึกไม่ได้ว่ามันคุ้มรึเปล่า มันอาจเสียเวลารึเปล่าในขณะที่คนอื่นเขาเดินไปในสายงานเรื่อย ๆ และยิ่งไปไกลกว่าเราเข้าไปทุกที ...

แต่เราก็นึกได้ในปีนี้เมื่อย้อนกลับไปดูตารางงานปีที่แล้ว ... เราได้ทำมันลงไปแล้ว ทั้งอย่างที่ตั้งใจไว้ และอย่างที่ไม่ได้ตั้งใจไว้ เราจะไม่บอกว่าภูมิใจกับมัน เพราะเราพลาดเยอะเหลือเกิน เหนื่อยจนเรียกร้องที่จะได้ใช้ชีวิต ... แต่ครั้งใดที่นึกถึง ก็แทบจะสละสมาธิทั้งหมดเพื่อระลึกความทรงจำของมันขึ้นมา ลุกขึ้นยืน เงยหน้าขึ่้นฟ้าถอนหายใจ และพูดกับตัวเองด้วยรอยยิ้ม "ปีที่แล้วโคตรสุดเลยว่ะ" ... เออ นี่อาจจะไม่ได้เท่าขี้ตีนของคนทำงานคนอื่น แต่ ... ** ขอให้เราได้เล่าเถอะ ฮ่าฮ่าฮ่า ***