บันทึกนอกเวลา

- ตัดผม..สหายข้าพเจ้ากล่าวขึ้นมาลอยๆท่ามกลางบรรยากาศห้องโถงบ้านปูนสองชั้น ... ตัดผม.. คำนี้ไม่ถูกโฉลกกับข้าพเจ้านัก ไม่ใช่เพราะมันทำให้ผมสั้นขึ้นแล้วส่งผลต่อหน้าตาทรงผมของข้าพเจ้า แต่มันเป็นเพราะความหยิกงอของผม ทำให้ไม่สามารถกำหนดทรงผมที่ตัดให้ได้อย่างใจอยากนัก จึงทำให้การตัดผมของข้าพเจ้าเหมือนโต๊ะพนันเสี่ยงทาย ที่ข้าพเจ้าเป็นคนลงเงินเดิมพันหมดหน้าตัก และอีกฝ่ายเป็นเจ้าของร้านที่เดิมพันด้วยเงินซึ่งเป็นเงินของข้าพเจ้าเองที่ต้องจ่ายค่าจ้างให้ร้านตัด ... ไม่ว่าผลพนันจะออกทายเป็นอย่างไร ก็เป็นข้าพเจ้าเพียงฝ่ายเดียวที่จะเสีย.. ข้าพเจ้านั่งรถซ้อนท้ายสหายไปจนถึงร้านตัดผมขนาดหนึ่งบล๊อกทาวเฮ้าว์เล็กๆ ภายในร้านมีที่นั่งรอสำหรับคิวตัดผม และเก้าอี้สำหรับลูกค้าที่กำลังตัดผม เหมือนร้านทั่วไป ในระหว่างที่นั่งรอคิวนั้น ข้าพเจ้าย้ำคิดอยู่หลายครั้งถึงทรงผมที่ข้าพเจ้าต้องการมันจริงๆ และที่ยากกว่าคือวิธีสื่อให้เจ้าของร้านรู้สิ่งที่ข้าพเจ้าต้องการ การตัดสินใจครั้งนี้แน่วแน่จริงจังไม่แพ้การชักชวนไปนั่งก๊งกันที่ร้านสุราแถววังหลัง.. ข้าพเจ้านั่งมองดูลูกค้ารอบๆที่รอชะตาเดียวกัน และดูทรงผมคนที่ตัดเสร็จเรียบร้อยแล้ว รายเเล้วรายเล่า แล้วในสุดท้าย ชะตาก็ตะโกนเรียกถึงคิวของข้าพเจ้า ... ช่างตัดผม : "ทรงอะไรดีจ๊ะ ?" ข้าพเจ้า : "เอ่ม.. " ข้าพเจ้าเหลือบมองไปที่สหายของข้าพเจ้า ที่คอยพยักหน้าให้ขึ้นลง...หากเป็นใครอื่นคงจะคิดว่ากำลังส่งกำลังใจให้เรา แต่นี่ไม่ใช่ใครไกลอื่น หากเป็นมิตรสนิทของข้าพเจ้าเอง ข้าพเจ้าจึงแปลความหมายออกเป็นการเยาะเย้ยเสียมากกว่า... การตัดผมของข้าพเจ้า มักจะออกผลลงเอยที่เสียทุกครั้งไป ทำให้ยากต่อการมาตัดที่ร้านเดิมซ้ำสอง แต่ที่ร้านนี้ ข้าพเจ้าเคยมาลองตัดและพูดคุยกับเจ้าของร้านบ้างเเล้ว นั้นคงพอสำหรับทรงผมที่ดีขึ้นกว่าทุกครั้ง .. ในการตัดสินใจครั้งสุดท้าย ข้าพเจ้ามองไปที่กระจกข้างหน้าแล้วกล่าวกำลังใจให้ตัวเอง.. "นี่คือเส้นกระเพื่อมของชีวิต ไม่ว่าผลจะออกมาเป็นอย่างไร ให้ยอมรับมันซะ" ... ข้าพเจ้าหันหน้าไปบอกช่างตัดผม ข้าพเจ้า : "ลองทรงต่ำครับ" ช่างตัดผม : "จำได้แล้ว ผมหยิกๆแบบนี้ ที่เคยมาตัดครั้งที่แล้วใช่ไหม" ข้าพเจ้า : "ครับ" (ข้าพเจ้าแอบดีใจ เพราะอาจจะได้ทรงผมที่ดีขึ้นกว่าครั้งก่อน) ..... .... ... .. . ผลสุดท้ายของการตัดผม ที่ลงเเรงคิดและคาดหวังมันเกินไป ... ล้มเหลวเช่นเดิมอีกแล้ว...ทรงอะไรวะเนี่ย !!!!